Η κοινότητα της Αλαμινού βρίσκεται 28 περίπου χιλιόμετρα από την πόλη της Λάρνακας, μεταξύ των χωριών Αγίου Θεοδώρου, Κοφίνου, Αναφωτίας και Μαζωτού.

Έχει μέσο υψόμετρο 75 μέτρα και δέχεται μια μέση ετήσια βροχόπτωση γύρω στα 400 χιλιοστόμετρα. Στις εκτάσεις του χωριού καλλιεργούνται κυρίως φρούτα και λαχανικά (ντομάτες, αγγουράκια και αγκινάρες).

Το χωριό γνώρισε μια σταθερή αύξηση του πληθυσμού του μέχρι και το 1960. Το 1881 οι κάτοικοι του ήταν 243 που αυξήθηκαν στους 313 το 1911 στους 340 το 1931 και στους 564 το 1960. Οι τουρκοκύπριοι κάτοικοι της κοινότητας ανέρχονταν το 1960 στους 251. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 οι τουρκοκύπριοι κάτοικοι της κοινότητας εγκατέλειψαν το χωριό και εγκαταστάθηκαν στο κατεχόμενο μέρος του νησιού ενώ αρκετοί πρόσφυγες από τις κατεχόμενες περιοχές εγκαταστάθηκαν στο χωριό. Σήμερα οι κάτοικοι ανέρχονται στους 300 μεταξύ των οποίων και 40 πρόσφυγες. Τα τελευταία χρόνια δεν παρατηρείται μείωση του πληθυσμού αλλά ούτε και του φαινομένου της αστυφιλίας λόγω της παραχώρησης μεγάλης έκτασης γης σε νέες οικογένειες για να εγκατασταθούν στη κοινότητα.

Το Χωριό

Ο Ν.Γ. Κυριαζής αναφέρει ότι στην Αλαμινό κατοικούσαν "γνήσιοι Τούρκοι", συνεπώς το χωριό ήταν μεσαιωνικό φέουδο το οποίο οικειοποιήθηκαν οι Τούρκοι μετά την κατάκτηση της Κύπρου το 1570-1571, όπως συνέβη και με αρκετά άλλα χωριά της Κύπρου.

Παραδοσιακό σπίτι

Το χωριό φαίνεται σημειωμένο σε παλαιούς χάρτες ως Alamino. Η ονομασία του θεωρήθηκε ότι έχει γαλλική προέλευση και λανθασμένα σχετίστηκε από αρκετούς μελετητές προς το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Αλαμάνου, όπου το Αλαμάνος είναι μεσαιωνικό. Η σύγχυση προήλθε από το γεγονός ότι κατά τη φραγκοκρατία το χωριό Αλαμινός ήταν φέουδο του πρίγκιπα Ιωάννη αδελφού του βασιλιά Πέτρου του Α΄ από το 1367. Άλλες λανθασμένες παλαιότερες δημοσιεύσεις παρουσιάζουν το χωριό ότι ανήκε επί φραγκοκρατίας στον Φίλιππο ντ΄ Ιμπελέν. Η σχέση του ντ΄ Ιμπελέν προς το χωριό είναι ότι αυτός φυλακίστηκε εκεί στις 8.4.1308. Αντίθετα σωστή είναι η πληροφορία ότι στα 1463 το χωριό παραχωρήθηκε στον ευγενή Ιωάννη Λορεντάνο.

Παραδοσιακό σπίτι

Κατά μια άλλη πιο εκλαϊκευμένη εκδοχή η κόρη ενός ευγενή που ονομαζόταν Μινιώ εξαφανίστηκε από το χωριό και όλοι οι κάτοικοι την έψαχναν φωνάζοντας "Έλα Μινιώ, Έλα Μινιώ" και έτσι το χωριό πήρε το όνομα Αλαμινός.

Διασχίζοντας την κοινότητα θα περάσεις μέσα από στενά γραφικά δρομάκια που με την επιβλητικότητα των παλιών παραδοσιακών σπιτιών πνιγμένων μέσα στο πράσινο και στα λουλούδια, δίδουν μια άλλη διάσταση στο τοπίο. Τα περισσότερα σπίτια, απείραχτα σχεδόν χωρίς την οποιανδήποτε μετατροπή μαρτυρούν την πλούσια ιστορία του τόπου.

Παραδοσιακό σπίτι

Συνεχίζοντας την περιπλάνηση στη κοινότητα θα περάσουμε μπροστά από την παλιά εκκλησιά του Αγίου Μάμα που είναι ένα άλλο αρχαίο μνημείο του χωριού. Αφήνοντας την εκκλησιά ανηφορίζοντας περνώντας το γεφύρι προς την τουρκοκυπριακή μεριά της κοινότητας τα σπίτια και τα δρομάκια ξετυλίγουν μια άλλη εποχή και ιστορία.

Βγαίνοντας έξω από το χωριό θα αντικρίσουμε τον ένδοξο και επιβλητικό "Κούλα" που ορθώνεται βουβός και επιβλητικός. Ο "Κούλας" θεωρείται κτίσμα του 15ου αιώνα και είναι ένα στενόμακρο παραλληλεπίπεδο πέτρινο κάστρο. Το χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι του χωριού κατά τα παλιά χρόνια για να βλέπουν από τη θάλασσα τους εχθρούς και να τους αντιμετωπίζουν. Ήταν σημαντικό κτίσμα για τους κάτοικους του χωριού αφού υπήρχαν υπόγειες σήραγγες και υπόγειοι δρόμοι που οδηγούσαν από το χωριό προς τη θάλασσα.

Κούλας

Η κοινότητα σήμερα αναπτύσσεται τουριστικά με την δημιουργία μεγάλου ξενοδοχειακού συγκροτήματος.